گل کرد خون و غریبی در عمق چشمان سجّاد        آتش گرفت و فرو ریخت با خیمه‌ها جان سجّاد

دردی بزرگ وصمیمی، بادست خودشانه میزد         بر روح عصیانگر باد، موی پریشان سجاد

طوفان سختی خبر داد: یک مرد از اسب افتاد         سجّاد‌ه‌ها گُـر گرفتند از اشک پنهان سجاد

آئیـنه‌ها ضجّه کردند با سـینـه‌ای پاره پاره         وقـتی که رنج اسارت گردید مهمان سجاد

گنجشک‌های هراسان آشفته ‏سر می‌دویدند         گاهی به دامان زینب، گاهی به دامان سجّاد

یک کاروان غیرت ودرد،با قفل و زنجیرمی‌رفت        میراث خون بود و خطبه، میراث دستان سجّاد

بر نیزه‌ های اسیری صد شعله روئید وقتی         گل کرد خون و غریبی درعمق چشمان سجّاد